|
Cmentarz Wyskoć
1. Galiński Zygmunt
ur. 5.04.1885r. w Będziszynie – zm. 29.05.1933 w Poznaniu
Powstaniec Wielkopolski, oficer Wojska Polskiego.
Galiński Zygmunt urodził się w Będzieszynie z rodziców Franciszka Galińskiego i Ludwiki z Brodzkich, właścicieli majątku ziemskiego w Będzieszynie. Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim oraz Wydział Rolny na Uniwersytecie w Lipsku. Podczas nauki należał do tajnych, polskich organizacji patriotycznych. Służył w wojsku niemieckim na froncie zachodnim i był w tych walkach wielokrotnie ranny.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego, w grudniu 1918 roku, utworzył oddziały powstańcze w Szamotułach. Był komendantem powiatowym sił powstańczych. Wraz ze swoimi żołnierzami rozbroił załogę niemiecką we Wronkach oraz zajął obóz ćwiczebny w Biedrusku. Brał udział w walkach na obszarach: Wieleń, Czarnków i Chodzież. Za udział w powstaniu został odznaczony Medalem Niepodległości i pośmiertnie Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. W 1919 roku został awansowany na dowódcę II Okręgu Wojskowego, a od 1920 r. został komendantem obozu jenieckiego w Kaliszu. W Wojsku Polskim służył do 15 listopada 1921 roku.
Od roku 1922 z ramienia Skarbu Państwa został administratorem klucza baszkowskiego w powiecie krotoszyńskim. W lipcu 1923 przejął dzierżawę majątku państwowego Wyskoć, znajdującego się pod patronatem Fundacji Sułkowskich w Rydzynie. Społecznik i działacz lokalny, kierował Kółkiem Rolniczym, był członkiem Związku Ziemian, oraz prezesem Powiatowego Związku Oficerów Rezerwy. Za pracę społeczną został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł nagle w Poznaniu.
Cmentarz Racot
1. Świątek Michał
ur. 11 września 1899 r. w Goczałkowie koło Gniezna; zm. 11 stycznia 1947 r. w Kościanie
Powstaniec Wielkopolski, podoficer zawodowy 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich.
Syn Walentego i Franciszki
Michał Świątek brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Od początku związany z formującymi się oddziałami jazdy Armii Wielkopolskiej, wstąpił do organizującego się w Gnieźnie 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich, od sierpnia 1919 r. – 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Po zakończeniu walk w Wielkopolsce, w 1920 r. uczestniczył w przejmowaniu dla Odrodzonego Państwa Polskiego, ziem Pomorza Gdańskiego. Ze swoim Pułkiem walczył następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, brał m.in. udział w wyprawie kijowskiej. Po zakończeniu wojny ukończył kurs podoficerów kawalerii w Grudziądzu. Jako podoficer zawodowy związał się z Wojskiem Polskim. We wrześniu 1939 r. na stanowisku starszego wachmistrza – szefa 4 szwadronu 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego. Walczył w bitwie nad Bzurą. Podczas przedzierania się Pułku z Kampinosu do Warszawy zostaje ranny i trafia do niewoli niemieckiej. Wieloletni pracownik Stadniny Koni w Racocie.
Odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, Odznaką pamiątkową Frontu Pomorskiego, Powszechną Odznaką Sportową.
2. Sobiech Leon
ur. 9 kwietnia 1895 r. w miejscowości Nacław; zm. w 1977 r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego.
Syn Ignacego i Pelagii
Leon Sobiech brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Od 6 stycznia 1919 r. walczył na froncie południowym pod Lesznem w składzie oddziałów kościańskich oraz Kompanii Kiełczewskiej pod dowództwem Józefa Korbika. Walczył m.in. w rejonie Górki Duchownej, Lipna i Krzycka. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego wcielony do 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W 1920 roku zwolniony ze służby w stopniu kaprala. Odznaczony: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
3. Mokrzyński Stanisław
ur. 17 września 1891 w miejscowości Karczewo, powiat Kościan;
zm. 2 maja 1981
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego.
Syn Walentego i Marianny
Stanisław Mokrzyński 3 stycznia 1919 r. wstąpił jako ochotnik do kompanii powstańczej formującej się w Grodzisku Wielkopolskim pod dowództwem porucznika Józefa Skrzydlewskiego. Brał udział w walkach na Froncie Zachodnim. Walczył o Rakoniewice, Rostarzewo, Wolsztyn, Kopanicę oraz Babimost. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
4. Pawlicki Andrzej
ur. 20 listopada 1898 r w miejscowości Lubosz Stary; zm. 20 lutego 1985 r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego
Syna Jana i Katarzyny z Wojdów
Andrzej Pawlicki brał czynny udział w walkach wyzwoleńczych w rejonie Leszna w składzie 2 Kompanii Kościańskiej pod dowództwem por. Furmanka. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego wcielony został do 12 kompanii 57 Pułku Piechoty, w tej jednostce brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Dnia 28 czerwca 1921 zwolniony do rezerwy.
W okresie międzywojennym, w czasie okupacji i po wyzwoleniu pracował, do czasu pójścia na emeryturę, jako robotnik rolny w majątku Racot.
Odznaczony: Orderem Odrodzenia Polski oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
5. Wróblewski Stanisław
ur. 1 listopada 1898 w Gołębinie Starym; zm. 17 stycznia 1975 r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego
Syn Franciszka i Seweryny z d. Rudawskiej
Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim w składzie 2 Kompanii Kościańskiej pod dowództwem porucznika Furmanka. Walczył pod Lesznem, Osieczną i Kąkolewem. Po zakończeniu powstania dnia 14 marca 1919 r. został wcielony do 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 57 Pułku Piechoty). W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 15 lipca 1921 r. został zwolniony do cywila. Po wojnie pracował jako kolejarz w PKP, był długoletnim zawiadowcą stacji PKP w Racocie.
Odznaczony: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
6. Szymaniak Jan
ur. 3 grudnia 1894 r. w miejscowości Lubosz Stary; zm. 17 stycznia 1979 r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego
Syn Józefa i Wiktorii
Jako ochotnik wstąpił 2 stycznia 1919 r. do organizującej się w Śmiglu Kompanii Powstańczej, której dowódcą był podpułkownik Łukomski. Od 6 stycznia 1919 r. walczył na froncie pod Lesznem, gdzie brał udział w potyczkach patroli oraz bojach pod Osieczną, Wyciążkowem, Klonówcem. Od 12 stycznia 1919 r. rozpoczyna służbę w Pułku Strzelców Wielkopolskich. Bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ze swoim Pułkiem dociera aż do Kijowa. W czasie II Wojny Światowej ukrywał się przed Niemcami, następnie został wysłany do Rzeszy na roboty przymusowe.
Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
7. Dominiczak Jan
ur. 16 października 1898 r.;
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego
Syn Józefa i Apolonii
Jan Dominiczak brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Walczył na froncie południowym w oddziale pod dowództwem Żakowskiego. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego zostaje powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim. Do 1921 roku służył w 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Odznaczony: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
8. Nowak Jan
ur. 3 grudnia 1893 r. w Gryżynie; zm. 20 października 1966 r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego
Syn Antoniego i Franciszki
Jan Nowak podczas I Wojny Światowej walczył w armii niemieckiej na froncie zachodnim. W czasie walk został ciężko ranny. Po powrocie do Wielkopolski wstąpił ochotniczo do organizującego się na terenie Kościana oddziału powstańczego. W składzie Pierwszej Polowej Kompani Kościańskiej pod dowództwem kpt. Stefana Maya wyjechał na front w rejonie Leszna. Brał udział w potyczkach koło Lipna, Klonówca, Murkowa oraz w zdobywaniu takich miejscowości jak Krzycko, Brenno oraz Wijewo. Długoletni pracownik Stadniny Koni w Racocie. Odznaczony: Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
Cmentarz w Gryżynie
1. Jakubowski Kasper
Ur. 6.1.1895 w Osieku, zm. 1973
Syn Tomasza i Balbiny Jakubowskich.
Jakubowski Kasper brał udział w I wojnie światowej. Wracając z niej wstąpił ochotniczo do kompanii powstańczej w Krzywiniu. Brał czynny udział w walkach na odcinku Leszno – Osieczna. W 1919 roku został wcielony do pułku saperów w Poznaniu, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i cztery lata później zwolniony do rezerwy.
Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (pośmiertnie)
2. Goliwąs Jan
Ur. 30.11.1900 r. w Szczepankowie, zm. 2.5.1976 r. w Gryżynie
Powstaniec Wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej
Najstarszy syn z małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków. 21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej, z której zdezerterował w listopadzie i ukrył się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców oraz ochotniczo wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1. szwadronu. Brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni.
13.2.1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia starszego ułana, a następnie kaprala. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami, Malinem i wkroczył wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił do Gniezna. 1.2.1921 r. został awansowany do stopnia plutonowego i rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie, awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. starszego wachmistrza. 27.1.1931 r. ożenił się z Janiną z Szymańskich.
We wrześniu 1939 r. wyruszył do walki jako szef 2. szwadronu. Brał udział we wszystkich walkach pułku, wykazując troskę o podległych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i do 20.8.1940 r. przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. W czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu i udał się do Leszna. Został tam zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w okolice Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie, gdzie zatrudniona była grupa byłych żołnierzy 17 Pułku Ułanów, głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie, Goliwąs stał się współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przeniesiona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken (Schleswig-Holstein). 3.5.1945 r. wyzwolono rejon stadniny i przejęto pod zarząd polski. We wrześniu 1946 r. Goliwąs powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim. Od 1946 r. do przejścia ma emeryturę w 1966 r. był zatrudniony w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako główny księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. Należał do Frontu Jedności Narodu i ZBOWiDu, udzielając się przy tym społecznie. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w 1971 r. mianowany podporucznikiem rezerwy.
Odznaczony był: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921;
Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Odznaką Grunwaldzką
3. Władysław Prałat
kawalerzysta 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich, uczestnik II wojny światowej, odznaczony Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”.
4. Teofil Wyssogota-Zakrzewski h. Wyskota
podporucznik Wojska Polskiego, powstaniec listopadowy
5. Antoni Kasztelan
Powstaniec wielkopolski i uczestnik II wojny światowej jako kapitan marynarki wojennej, odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
6. dziedzic Gryżyny Józef Antoni Lossow,
współtwórca 15. Pułku Ułanów w Poznaniu, komendant poznańskiego pułku strzelców konnych w Powstaniu Wielkopolskim.
Cmentarz w Choryni
1. Lossy Stefan
Ur. 10 lipca 1895 r. w Turwi, zm. w 1983r.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojska Polskiego.
Syn z małżeństwa Szymona i Katarzyny.
W 1915 r. Stefan Lossy został powołany do Armii Niemieckiej do formacji saperów, gdzie służył do listopada 1918 r, ranny na froncie. Stefan Lossy brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku, najpierw w walkach ulicznych w Poznaniu, a następnie na froncie pod Poniecem i Krobią. Był członkiem obsługi karabinu maszynowego w pociągu pancernym na linii Gniewkowo – Złotniki. Po ukończeniu powstania został wcielony do służby czynnej w Wojsku Polskim i zwolniony w stopniu kaprala. Po powrocie z wojska rozpoczął pracę jako drugi leśnik w leśnictwie Kotusz.
Podczas drugiej wojny światowej pracował jako robotnik rolny,
Po drugiej wojnie światowej mieszkał w Choryni i pracował jako leśnik w PGR Choryń.
W latach siedemdziesiątych mianowany podporucznikiem Wojska Polskiego.
Odznaczony: Orderem Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
Cmentarz w Starych Oborzyskach
1. Szymański Jan
ur. 24.06.1896 roku w Jasieniu, zm. 13.06.1974 roku.
Powstaniec Wielkopolski, żołnierz Wojsk Wielkopolskich
Syn Wojciecha i Marii.
Jan Szymański brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. 08.01.1919 roku dołączył do kompanii kościańskiej, pod dowództwem por. Sikory, z którą walczył pod Lipnem i Górką Duchowną, później pod Boguszynem i Krzyckiem Wielkim. Po zakończeniu powstania przydzielony do 6. pułku Strzelców Wielkopolskich. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Zwolniony do rezerwy w 1920 roku. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
2. Jan Nowicki
ur. 08.05.1889 roku w Zadorach, zm. 23.09.1977 roku.
Powstaniec Wielkopolski.
Jan Nowicki w trakcie I wojny światowej walczył w armii niemieckiej, pod Verdun. W 1918 roku wrócił z frontu zachodniego i dołączył do oddziałów powstańczych. Brał udział w walkach pod Bojanowem, Rawiczem i Lesznem. Ożenił się z Antoniną z d. Bartkowiak, mieszkali w Starych Oborzyskach.
3. Teodor Raszewski
ur. 11.10.1892 roku w Jasieniu, zm. 29.06.1919 roku w Nakle n. Notecią Powstaniec wielkopolski, rotmistrz 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich
Syn Gustawa Raszewskiego h. Grzymała i Teodory z d. Moszczyńskiej.
Teodor Raszewski w trakcie pierwszej wojny światowej służył w wojsku niemieckim. Po wybuchu powstania wielkopolskiego dołączył do kompanii czempińskiej, skąd został przeniesiony i mianowany dowódcą 4. szwadronu 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich (15. Pułk Ułanów Poznańskich). 29.06.1919 roku oddziały 4. szwadronu, poruszając się wzdłuż szosy w rejonie Osieka nad Notecią, zostały zaatakowane przez niemieckie wojsko. Rotmistrz Raszewski, chcąc zająć dogodniejsze miejsce do obserwacji linii przeciwnika, wraz z kilkoma żołnierzami dostał się pod silny ogień karabinów maszynowych od którego poległ. W wyniku ostrzału nie udało się wyewakuować ciała dowódcy, które przejęły wojska przeciwnika. Dopiero po pertraktacjach Niemcy wydali ciała dwóch poległych żołnierzy, w tym Teodora Raszewskiego, w zamian za obietnicę wydania ciał dwóch poległych wyższych oficerów niemieckich i kaucję wysokości 20 000 marek. Ciało dowódcy przewieziono do Poznania a następnie do Oborzysk Starych, gdzie złożono je w grobowcu rodzinnym.
4. Jan Cichocki
ur. 11.1.1896 roku w Nowych Oborzyskach, zm. 30.4.1969 roku.
Powstaniec Wielkopolski, Żołnierz Wojsk Wielkopolskich.
Syn Franciszka i Marianny z d. Gumpert.
Jan Cichocki w wieku 16 lat podjął pracę jako kolejarz. W 1916 roku został powołany do wojska niemieckiego. Walczył na froncie zachodnim we Francji, pod Verdun. Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim od 11.1.1919 roku w Kompani Kościańskiej pod dowództwem Stefana Maya. Brał udział w potyczkach pod Miejska Górką i Żakowem. Walczył w okolicach Leszna, Wolsztyna, Zbąszynia oraz pod Bydgoszczą. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego przydzielony do 6. Pułku Strzelców Wielkopolskich w stopniu kaprala. Od 1920 roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, walczył w okolicach Kijowa i Berdyczowa. Od 1921 do 1939 roku pracował w PKP. W czasie II wojny światowej został przymusowo skierowany do pracy w niemieckim pociągu roboczym w okolicach Leningradu, skąd kilka razy próbował uciekać do Polski. Po wojnie aż do emerytury pracował w PKP jako zawiadowca odcinka w Drezdenku. Odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
5. Stanisław Nowak
ur. 05.11.1899 roku w Betkowie, gm. Czempiń, zm. 26.9.1970 roku w Betkowie.
Powstaniec Wielkopolski, Żołnierz Wojsk Wielkopolskich.
Syn Andrzeja i Weroniki z d. Wojciechowskiej.
Stanisław Nowak przed I Wojną Światową ukończył szkołę powszechną. Przymusowo został wcielony do armii niemieckiej. W grudniu 1918 roku przystąpił do Powstania Wielkopolskiego, w składzie grupy Leszno. Wcielony do Wojska Polskiego, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako sanitariusz. W 1923 roku zawarł związek małżeński z Marianną z d. Kapała. Z początkiem 1924 roku, z uwagi na duże bezrobocie w Polsce, wyjechał do Francji i podjął pracę w kopalni węgla. Na emigracji przyszła na świat trójka dzieci: Stanisława (1924 rok), Maurycy (1926 rok), Józef (1927 rok). W 1936 roku wrócił do Polski by objąć gospodarstwo po rodzicach w Betkowie. Rok później umarła jego żona. W 1939 roku zawarł kolejny związek małżeński, z Marią z d. Nowacką. W czasie okupacji mieszkali w Betkowie, gdzie urodziła się trójka dzieci: Helena (1940 rok), Bronisława (1942 rok), Mirosława (1943 rok). W 1948 roku kolejny raz owdowiał. W 1952 roku po raz trzeci zawarł związek małżeński z Marianną z d. Konieczną.
6. Stanisław Horyński – żołnierz walczący podczas II wojny światowej:
urodził się 7 maja 1909r. w Jaskółkach, gdzie spędził dzieciństwo. Później rodzina przeniosła się do Wolkowa. Z tego miejsca wyruszył na wojnę. Po przegranej kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, a później do Anglii. Tam służył w Dywizjonie Myśliwskim 309, w plutonie magazynowym w stopniu kaprala, jako obsługa naziemna, numer ewidencyjny 792607. Po zakończeniu wojny w 1945 r. przedostał się do Belgii, gdzie przebywał dwa lata u zaprzyjaźnionej belgijskiej rodziny . Do Polski, do Wolkowa wrócił w 1947 r. Bojąc się prześladowania władz komunistycznych w Polsce przeniósł się wraz z rodziną na Ziemie Odzyskane, do Torzymia, gdzie pracował na początku w tartaku. Później został zatrudniony w Sanatorium Przeciwgruźliczym w Torzymiu, jako ogrodnik. W 1961 r. wrócił do Wielkopolski. Zamieszkał z żoną, synem i córką w Jasieniu, gdzie pracował jako ogrodnik w spółdzielni. Doczekał się tam emerytury. Umarł 9 października 1977 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Starych Oborzyskach.
Cmentarz w Nowym Luboszu
1. Franciszek Bartkowiak
Powstaniec Wielkopolski, Żołnierz Wojsk Wielkopolskich.
Ur.: 18.08.1900 r., Lubosz Nowy, zm. 1967 r.
Rodzice: Józef, Magdalena
Należał do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Franciszek Bartkowiak został siłą wcielony do armii niemieckiej. Na wieść o wybuchu Powstania Wielkopolskiego w dniu 06.01.1919 r. zgłosił się ochotniczo do oddziału por. Sikory i w dniu 09.01.1919 r. wyjechał na front pod Leszno i brał udział w bojach pod Żakowem, Lipnem i Klonówcem. W dniu 27.01.1919 r. przydzielony został do kompanii Stefana Maya, która weszła w skład 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich (60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w “Wyprawie Kijowskiej”. Walczył pod Lwowem i Stanisławowem. W dniu 27.08.1921 r. został bezterminowo urlopowany. Po wojnie pracował jako murarz. W 1964 roku odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
2. Wacław Pawlik
Powstaniec Wielkopolski. Żołnierz Wojsk Wielkopolskich
Urodzony: 13.07.1900 r. Zmarł 13.02.1979 r.
Rodzice: Michał, Balbina z Zapłatów.
Wacław Pawlik brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim w 1 Kompanii Kościańskiej na odcinku pod Lesznem pod dowództwem kpt. Stefana Maya. Pod koniec lutego 1919r. wcielony został do 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich (69 Pułk Piechoty). W 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. W 1966 roku odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
3. Władysław Zastróżny
Powstaniec Wielkopolski. Żołnierz Wojsk Wielkopolskich
Ur.: 16.06.1898 r., Żydowo, zm. 01.07.1978 r.
Rodzice: Antoni, Cecylia
Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku. Od dnia 27.12.1918 r. do dnia 07.01.1919 r. brał udział w walkach przy oswobodzeniu Poznania. Od 08.01.1919 r. w szeregach Kompanii Kościańskiej pod dowództwem Sikory, uczestniczył w walkach pod Lesznem. Po zakończeniu Powstania został przydzielony do 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich (55 Poznański Pułk Piechoty) i zwolniony do rezerwy w 1921 r. Starszy, o 10 lat brat, też uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. W czasie II wojny światowej zesłany na roboty przymusowe do Niemiec. W 1972 r. mianowany na podporucznika. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Po II wojnie światowej pracował, do emerytury, w zakładach H.C.P. w Poznaniu. Należał do ZBOWID-u.
4. Antoni Boiński – żołnierz Wojska Polskiego. W 1939 roku służył w 3. Pułku Lotniczym w Poznaniu. Później przedostał się do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii. Przydzielony do 302 Poznańskiego Dywizjonu Myśliwskiego. Odznaczony Medalem Lotniczym.
5. Jan Cejza – żołnierz Wojska Polskiego. Brał udział w Kampanii Wrześniowej, po której przedostał się do Anglii. Przydzielony do 316 Warszawskiego Dywizjonu Myśliwskiego, później 302 Poznańskiego Dywizjonu Myśliwskiego, nastepnie do 308 Krakowskiego Dywizjonu Myśliwskiego. Odznaczony Medalem Lotniczym. |
